Parafie

Parafie na  terenie Gminy Opatowiec

Parafia Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny

28-520 Opatowiec, Rogów nr 3,
tel. 41- 351-82-38
liczba wiernych: 680

Proboszcz:

ks. Robert Borecki, mgr teol., ur. 1968 (Pińczów, św. Jana), wyśw. 1993, mian 2013

Z histori Parafii

Rogów to malownicza miejscowość tuż przy ujściu Dunajca do Wisły. Pierwsze zapiski na jej temat możemy znaleźć przy okazji erygowania parafii pod wezwaniem Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny, a więc z lat 1399-1432. Niewątpliwie znaczący wpływ na to wydarzenie miał podskarbi królewski Hinczka.
Jednakże, w pełni zalety lokalizacji tej miejscowości dostrzegł, żyjący dopiero dwa wieki później mieszczanin krakowski – Jan Wawrzyniec Wodzicki. Jako właściciel tutejszych ziem postanowił w 1684 roku zmodernizować i  rozbudować istniejący tu port rzeczny, a także zbudował pierwszy spichlerz. Po jego śmierci dobra rogowskie przeszły w  ręce syna Michała.
Michał Wodzicki urodził się 3 października 1687 r. i po okresie starannego wychowania
i kształcenia poświęcił się stanowi duchownemu. Był on kolejno kanonikiem sandomierskim, gnieźnieńskim, scholastykiem łęczyckim, a  od 1713 r. kanonikiem krakowskim i  wikariuszem generalnym biskupa Felicjana Konstantego Szaniawskiego, po którego śmierci objął na rok rządy diecezją krakowską, zostając jej administratorem. Należy też wspomnieć, że w 1733 roku ks. Wodzicki był też bliskim współpracownikiem,
a później pełnomocnikiem bp. Jana Aleksandra Lipskiego.
Lata 1734-1746, to okres szczególnie wzmożonej i gorliwej działalności duszpasterskiej
ks. Michała z  Granowa Wodzickiego. Swoją posługę kapłańska pełnił w tym czasie głównie na terenie Małopolski. Niewątpliwie, wtedy też związał się emocjonalnie z Rogowem. Świadczy
o tym może chociażby powstanie w  1734 roku, z jego inicjatywy, Bractwa Szkaplerza Najświętszej Maryi Panny. Z tego okresu, a dokładnie z 1738 roku, pochodzi również znajdująca się po dziś dzień, na przykościelnym placu, kamienna figura Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej, będąca wotum dziękczynnym ks. Michała Wodzickiego za  koronację Augusta III oraz nadanie godności kardynalskiej przez papieża Klemensa XII bp. krakowskiemu Janowi Aleksandrowi Lipskiemu.
Szczególnie ważna dla mieszkańców Rogowa była  wizyta ks. Michała Wodzickiegow 1751 roku, gdyż  wiązała się z ona z ufundowaniem nowej świątyni z  drzewa modrzewiowego (niestety, spłonęła w 1932 roku) oraz kamiennej dzwonnicy-bramy. Należy w tym miejscu wspomnieć, że znaczący wpływ na kształt obu obiektów wywarł królewski architekt Franciszek Placidi. Przybycie ks. Wodzickiego do Rogowa w 1762 roku miało znamienny charakter, bowiem było związane z konsekracją nowego kościoła. Należy zaznaczyć, że dokonał jej sam fundator, gdyż od 1759 roku piastował on godność biskupa przemyskiego. Trzeba też wspomnieć, że w tym okresie bp Michał z Granowa Wodzicki należał do czołowych podpór tronu polskiego.

Nie sposób też zapomnieć, iż w trakcie tego pobytu ów biskup przemyski funduje kolejny kościół w parafii, tym razem przeznaczony dla działającego tu od 1664 roku szpitala. (Kościół ten od 1997 roku znajduje się w Muzeum Wsi Kieleckiej w Tokarni koło Kielc).I choć bp Michał z  Granowa Wodzicki odszedł niespodziewanie 1 stycznia 1764 roku w  Warszawie, a jego ciało, zostało złożone przy boku ojca, w  grobie rodzinnym w  kościele Mariackim w  Krakowie, to serce biskupa na zawsze pozostało w Rogowie.
Obecna świątynia pochodząca z 1934 roku, murowana w neogotyckim stylu i usytuowana wśród wysokich drzew jest chlubą wiernych z parafii Rogów, o czym może świadczyć podjęcie trudu jej odnowienia tuż przed 240. rocznicą śmierci bp. Michała,który kierował się w swym życiu dewizą:

„Serce najpierw dla Boga, a  później dla ziemi rogowskiej”

O Parafii na stronie Diecezji Kieleckiej

Parafia Św.Jakuba Apostoła

28-520 Opatowiec, ul. Nowokorczyńska 2,
tel. 41-351-80-14
liczba wiernych: 975

Proboszcz:
ks. Ireneusz Zych, wyśw. 1973, mian. 2009

Z histori Parafii

Parafia powstała prawdopodobnie na przełomie XI i XII w., jest odnotowana w wykazach świętopietrza z 1326 r. W 1283 r. założono klasztor dominikanów, który skasowano w 1819 r
Kościół parafialny w Opatowcu p.w. śś. Szymona i Judy wzmiankowany jest już w XIII w., był jednak niszczony przez wylewy Wisły i ostatecznie został rozebrany w XIX w. a parafia została przeniesiona do kościoła dominikanów. Klasztor dominikanów został założony w Opatowcu w 1283 r. z fundacji Tomasza, opata tynieckiego. Około 1470 r. istniał kościół p.w. św. Jacka z murowanym prezbiterium i drewnianą nawą. Obecny barokowy wygląd kościół uzyskał w wyniku przebudowy w 1. poł. XVII w. Składa się on z nawy, prezbiterium zamkniętego ścianą prostą oraz kilku przybudówek: zakrystii, przedsionka oraz kaplicy Różańcowej. Wewnątrz nawa i prezbiterium nakryte zostały sklepieniami kolebkowymi z lunetami a ściany rozczłonkowane pilastrami kompozytowymi. Na zewnątrz ściany nawy opięte są przyporami. Kościół nakryty jest dachami dwuspadowymi z barokową wieżyczką na sygnaturkę. Dach nawy ujęty został dwoma trójkątnymi szczytami z ostrołukowymi wnękami. Na wschodniej ścianie prezbiterium znajduje się arkadowa wnęka z barokową płaskorzeźbą Chrystusa niosącego Krzyż. W nawie dwa portale barokowe z XVII w.

W prezbiterium, w XIX-wiecznym ołtarzu głównym znajduje się barokowy obraz patrona świątyni św. Jakuba. W nawie przy tęczy dalsze dwa ołtarze, również z XIX w. z nowszymi rzeźbami Serca Pana Jezusa i Serca Matki Boskiej. Powyżej zawieszona jest wygięta belka tęczowa z barokowym krucyfiksem z XVII w. Kolejne dwa ołtarze w nawie rokokowe z rzeźbami śś. biskupów i zakonnic, w jednym z nich obraz św. Wincentego w srebrnej sukience, w drugim krucyfiks. Ponadto na wyposażeniu jest ambona z połowy XIX w., marmurowa chrzcielnica z XVIII w., stalle z 1. poł. XVII w. oraz konfesjonał i ławki barokowe z XVII w. Na ścianach zawieszone są liczne obrazy barokowe. Nad wejściem znajduje się drewniany, barokowy chór muzyczny z prospektem organowym z XVII w., z rzeźbami muzykujących aniołów. Kaplica Różańcowa zbudowana w połowie XVII w., nakryta jest kopułą z latarnią. W jej wnętrzu, we wczesnobarokowym ołtarzu z 1677 r. znajdują się obrazy Matki Boskiej z Dzieciątkiem z 2. poł. XVII w., ze srebrnymi sukienkami oraz Matki Boskiej ofiarowującej różaniec św. Dominikowi z końca XVIII w. obrazami Dzieciątka Jezus z około 1700 r. w lewym i św. Anny nauczającej Marię z XIX w.

O Parafii na stronie Diecezji Kieleckiej

Parafia Św.Barbary dz.m.

28-520 Opatowiec, Kocina nr 111,
tel. 41-351-70-26
liczba wiernych: 450

Proboszcz:
ks. Wojciech Michalski, ur. 1955 (Katowice – archidiec. katowicka), wyśw. 1981, mian. 2001

Rys historyczny
Pierwotny kościół drewniany ufundowali w 1403 r. Piotr i Jan Kocińscy, w tym też roku była erygowana parafia. W 1611 r. wzniesiono nowy kościół drewniany. Obecny kościół został zbudowany w 1672 r. kosztem ks. Franciszka Kaliszewicza, kanonika wiślickiego, konsekrował go w 1672 r. biskup krakowski Andrzej Trzebnicki, był odnawiany w 1. poł. XIX w. Kościół jest murowany, barokowy, jednonawowy, na rzucie prostokąta. Ołtarze, główny i dwa boczne, barokowe. W kościele znajduje się słynący łaskami obraz MB z Dzieciątkiem z XV w., odnowiony w 1989 r.

O Parafii na stronie Diecezji Kieleckiej

Parafia  Św. Michała Archanioła

28-506 Czarnocin, Sokolina nr 56,
tel. 41-351-30-13
liczba wiernych: 2650

Proboszcz:
ks. Tadeusz Śliwa, wyśw. 1980, mian. 2010
Wikariusze:
ks. Marek Wieczorek, mgr teol., wyśw. 1994, mian. 2007

Rys historyczny
Pierwsza wzmianka źródłowa o kościele i parafii pochodzi z 1326 r. Pierwotny kościół był drewniany, w 1615 r. wzniesiono nowy drewniany kościół. Obecny murowany został zbudowany w latach 1651-1660 staraniem ks. Tomasza Matiaszkiewicza, kustosza skalbmierskiego i proboszcza w Sokolinie, kościół był konsekrowany w 1665 r. przez bpa Mikołaja Oborskiego, sufragana krakowskiego, rozbudowany od wschodu w 1933 r. Nawa barokowa, pierwotnie czteroprzęsłowa, w 1933 r. dobudowano piąte przęsło. Prezbiterium oraz kaplice od północy i południa wzniesione w 1933 r. Ołtarz główny wczesnobarokowy, dwa ołtarze boczne przy tęczy barokowe. W lewym bocznym ołtarzu słynący łaskami obraz MB z Dzieciątkiem z XVII w., w srebrnej sukience, konserwowany w 1983 r. Epitafia z XVI, XVII i XIX w. W 1977 r. wymieniono więźbę dachową, w 1982 r. odnowiono wnętrze kościoła.

O Parafii na stronie Diecezji Kieleckiej

Parafia  Św. Mikołaja b.w.                                        

Stary Korczyn 66, 28-136 Nowy Korczyn
tel.41-377-12-49    Liczna wiernych 1200.

Proboszcz:

ks. Marek Małczęć, wyśw.1982r. mian. 2002

O Parafii na stronie Diecezji Kieleckiej

Rys historyczny:

Jest stary nie tylko z nazwy. Już w drugiej połowie XI wieku prawdopodobnie powstała tam parafia – jako jedna z pierwszych na Ponidziu. A w XIII wieku był siedzibą dworu książęcego.

To w Korczynie 21 czerwca 1226 roku księżniczka ruska Grzymisława, żona księcia Leszka Białego, powiła syna Bolesława. Ten książę sandomierski i krakowski przeszedł do historii z przydomkiem Wstydliwy. A to dzięki temu, że za namową młodziutkiej żony Kingi, córki króla Węgier Beli IV, złożył wraz z nią śluby czystości i dochował ich do śmierci. Kinga czczona jest dziś jako święta. Bolesław dobrze zapisał się dla Krakowa, który lokował na prawie magdeburskim w 1257 roku. Prawa miejskie zawdzięczają mu m.in. Koprzywnica i Jędrzejów. Książę Bolesław lokował też w 1258 roku Nowe Miasto Korczyn, co przyczyniło się do upadku znaczenia położonego pod drugiej stronie Nidy Korczyna, który dla odróżnienia od miasta zaczął być nazywany Starym.

W XIII wieku Stary Korczyn był niewątpliwie osadą miejską, o czym świadczy zachowany do dziś i rzadko spotykany wrzecionowaty układ ulic. Pamiątką dawnej świetności jest także stojący na niewielkim wzgórzu kościół, który ufundował król Kazimierz Wielki. Był przebudowywany w XVII i XIX wieku oraz po dużych zniszczeniach w czasie I wojny światowej. Jego najstarszą, XIV-wieczną część stanowi zbudowane z kamiennych ciosów prezbiterium. O wiek młodsze są wschodnia część nawy oraz zakrystia z przedsionkiem.

Na południowej zewnętrznej ścianie tej gotyckiej świątyni zwraca uwagę wieżyczka ze szczelinowymi otworami strzelniczymi oraz śladami po zegarze słonecznym. Od strony wschodniej, na ścianie zakrystii, znajduje się płyta na cześć Jakuba Papenkiewicza z Uścia, zmarłego w 1649 roku profesora i rektora Akademii Krakowskiej. Już wewnątrz kościoła, nad portalem prowadzącym z prezbiterium do zakrystii, zobaczyć można epitafium z czarnego marmuru Jana Józefa Rygalskiego, profesora tej samej uczelni oraz proboszcza korczyńskiego w XVIII wieku. Upamiętnienie profesorów krakowskiego uniwersytetu w Starym Korczynie nie jest przypadkowe. Przez dwa wieki senat uczelni miał bowiem prawo obsady probostwa w parafii, nadane przez króla Zygmunta Augusta.

Obok wspomnianego już portalu znajduje się płyta ku czci Józefa Zaborskiego, zmarłego w 1811 roku założyciela kopalni siarki w pobliskich Czarkowach. Najstarsze i najciekawsze epitafium zobaczyć można jednak w przedsionku zakrystii. To rzeźbione popiersie zmarłego w 1599 roku Antoniego Skorczyckiego z piórem w ręku.

Najstarszym elementem wyposażenia kościoła jest gotycki krucyfiks z XV wieku w południowej kaplicy. Na ścianie kaplicy północnej wisi XVII-wieczny obraz świętego Mikołaja, który jest patronem kościoła i parafii. 6 grudnia, w jego święto, w Starym Korczynie odbywają się uroczystości odpustowe. Odbędą się także i w tym roku, a przypomną o nich wiernym cztery dzwony ufundowane w 1939 roku, w 25. rocznicę walk I Pułku Piechoty Legionów Polskich nad Nidą. Umieszczone są w zbudowanej w 1920 roku przy kościele ceglanej dzwonnicy.

Parafia św. Katarzyny dz. m. w Przemykowie

32-130 Koszyce, Przemyków nr 66,
tel. 41-351-44-10
liczba wiernych: 12574

Proboszcz:

ks. Jerzy Sikora, wyśw. 1979, mian. 2004

Po 1200 roku z drzewa lipowego wybudowano kościół pod wezwaniem św. Wojciecha. Kościół spłonął od zaprószonego ognia lub spalili go Tatarzy około 1295 roku. Rośnie jeszcze boczny pień lipy z tego okresu. Relikty znajdują się jeszcze w dzwonnicy.

W latach 1451-1464 został wzniesiony obecny kościół parafialny. Jest on murowany z kamienia i cegły (zendrówki) w stylu późnogotyckim zwanym stylem „nadwiślańskim”, konsekrowany 28 października 1464 roku za panowania króla Kazimierza Jagiellończyka. Kościół wzniesiono z fundacji Kanonika Krakowskiego Stanisława Reja z Kobylnik – profesora Akademii Krakowskiej, Piotra Wiskierta (Wiskiry-Wiskitek) i Jana Długosza.

W późniejszych latach kościół przebudowywano i dobudowywano w stylu barokowym i romańskim (rozbudowano w 2 połowie XVI w. i w na początku XVII w. oraz odnowiono w XIX w.).

W pierwszej połowie XV wieku król Władysław Jagiełło nadał ówczesnemu plebanowi Szczelonie łan roli z obowiązkiem odprawiania mszy świętej za dusze króla i królowej Jadwigi. Podobne zapisy mają kościoły w Przedborzu i Sandomierzu.

Od 1550 roku tak kościół jak i cała parafia Przemyków pozostawała pod patronatem Akademii Krakowskiej, a uczyniono to, by zachęcić ich do wyższych studiów i nauki. Było to za czasów Zygmunta Augusta – zatwierdzenia Barbary Radziwiłłówny na królową. Powstawały tu liczne dwory: Przemyków, Rachwałowice, Kijany, Malkowice.

Budynek orientowany, trójnawowy, przy zachodnim przęśle prezbiterium posiada zakrystię ze skarbczykiem. Przy nawie od południa i zachodu wznoszą się dobudowane w 1 ćw. XVII w. wczesnobarokowe kruchty. Prezbiterium nakryte jest sklepieniem gwiaździstym. W nawie głównej sufit, pod którym odkryto resztki sklepienia gotyckiego. Nawy boczne – sklepienie krzyżowo-żebrowe. Zewnątrz ściany kościoła opięte zostały uskokowymi szkarpami. Fasada zachodnia zwieńczona jest szczytem ze sterczykami. Kościół nakrywa dach dwuspadowy.

Trzy główki na sklepieniu w prezbiterium budynku kościoła uległy spaleniu w pożarze kościoła 9 listopada 1989 roku. W kościele do chwili obecnej zachowały się takie pamiątki jak: kielich z 1597 roku, fundacji profesora Akademii Krakowskiej Wiskitera, kielich barokowy z 1636 roku z fundacji Ewy Dulębiny, kilka kielichów z XVII wieku, monstrancja wieżyczkowa późnogotycka z XVI wieku i wieczny mszał z XVII wieku.